Udział w kosztach wychowania małoletniego po rozwodzie

Gdy pomiędzy dwojgiem ludzi pada hasło: „rozwód”, każda ze stron powinna zapoznać się z przepisami regulującymi prawo alimentacyjne. Ustawa kodeks rodzinny i opiekuńczy z dnia 25 lutego 1964 roku z późniejszymi zmianami wskazuje prawa i obowiązki po ustaniu małżeństwa. Przesłanką zasądzenia rozwodu jest rozpad pożycia małżeńskiego oraz wniesiony pozew rozwodowy przez jednego z małżonków.

W wyroku orzekającym ustanie małżeństwa, sąd ma prawo (obsługa prawna firm warszawa) do przyznania opieki nad dzieckiem konkretnemu rodzicowi, ustalenia widzenia się z dzieckiem oraz w jakiej wysokości każdy z małżonków będzie uczestniczył w wydatkach utrzymania małoletniego. Decyzję sąd oznajmia adekwatnie z dobrem dziecka bądź rodzeństwa. Sąd może także orzec rozwód ze wskazaniem osoby winnej rozkładu pożycia. Rozwiedziony, który nie został ogłoszony winnym rozkładu pożycia i którego sytuacja materialna po rozwodzie uległa pogorszeniu, może żądać od sądu orzeczenia o wypłacaniu alimentów (wysokość alimentów zależna jest od potrzeb rozwiedzionego i możliwości zarobkowych oraz zawodowych pozwanego).

Podział majątku po ustaniu małżeństwa może zostać potwierdzony również przez sąd na wniosek jednego z małżonków, pod warunkiem, iż uskutecznienie tego podziału nie będzie wywołać nadmierną zwłoką w całym postępowaniu. Natomiast obowiązek alimentacyjny rodzi się po rozwodzie, w (kancelaria rozwodowa w Warszawiekancelaria-cpr.pl) stosunku do rodzica, któremu stała opieka nad dzieckiem została ogłoszona. Obowiązek alimentacyjny obejmuje nakłady pieniężne na rzecz utrzymania i wychowania dziecka. Alimenty na dzieci zasądzone są w zależności od perspektyw zarobkowych i zawodowych zobligowanego rodzica.

Dożywotnim obowiązkiem alimentacyjnym są nakłady pieniężne na rzecz dziecka niepełnosprawnego, które nie może się samo utrzymać z powodu komplikacji zdrowotnych. Rodzic może odwołać się jednak od płacenia alimentów, gdy pokaże przed sądem, iż świadczenia na rzecz dziecka wiążą się z nadmiernym uszczerbkiem na zdrowiu bądź dziecko nie stara się usamodzielnić mimo posiadanych przez nie narzędzi. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się zasadę, iż rodzice powinni uczestniczyć w opłatach utrzymania i wychowania dzieci po równo, chyba że w sytuacji, gdy jedna ze stron nie ma ku temu nakładów pieniężnych czy też jest niepełnosprawna.